سلام ...
همیشه دلم میخواست خاطراتم رو یه جایی برای قاصدکی که امیدوارم ایزد منان از نعمت داشتنش محرومم نکنه ثبت کنم تا همیشه و همه جا کنارش باشم...
قصد دارم توی این وبلاگ خاطرات مون , سفرنامه ها, شعرهای نویی که در نوجوانی سرودم , تجربه های اشپزی و کلا همه چیزایی رو که دوست دارم برای همیشه ثبت بشه رو بنویسم!
"به امید حق"
که در قاب این لحظه های
سراسر تنهایی ام بگذارم.
شور چشمانت را میخواهم
که جان خسته ام را
گرم کند.
بی تو
دنیا دفترچه خاطرات بی خاطره ایست
که تهی خواهد ماند.
بی تو
روزها دستان سرد تقدیرند که بر گلوی خسته من
راه نفس را میبندند.
بی تو
شب ظلمتی است
بی ستاره و ماه
که چشمهایم را میترساند.
بی تو
دلم آتشکده ای خاموش است
در حسرت هیزمی خشک.
بی تو
من شبزده ای دلتنگم.
بی تو
من
یک نفرم...
بی شک تو پر شتاب ترین خاطره
این دل زخمی و نامرادی
که حکایت دستانت
همچنان باقیست...
به من نزدیکتر
از هر بدرودی
غریبتر
تویی.
که خیال هوس انگیزت همیشه با من است!
دیشب به خواب ستارگانی را دیدم
که پرواز میکردند,
پرندگانی را دیدم
که چشمک میزدند,
و چشمانی را میدیدم که دیگر نمیدرخشیدند.
دیشب با خیال تو
پرواز کردم
دویدم
و افتادم ...
ناگاه از قله ای رفیع
پرت شدم,
و دستانی را دیدم بی احساس که
جایشان در پشتم باقی بود.
با خیال تو
تاجی از یاس سفید ساختم
و بر موهای پریشانت
نهادم.
دیشب با خیال تو
خوابیدم
تمنای آغوش گرمت
دوباره جان گرفت!
تمنای نگاهت
قرارم را گرفت!
دیشب با خیال تو
خندیدم ,گریه کردم ,عاشقی کردم...
دیشب در خیال خامم
تو را میبوسیدم!
دیشب ناگاه کسی
مرا از خواب پراند
پر از هراس شدم...
همه جا تاریک بود
ترسیدم.
صدای گریه ستاره ای غریب
سکوت مبهم اتاقم را میشکست.
و چه سنگدلانه جای دستانش
بر پشتم باقی مانده بود...
ترسیدم
دوباره خوابیدم
و خیال تو بازآمد!
گرم شدم
دویدم
و دوباره
افتادم ...
پس این چیست؟
که شاخه گل یاسی را
در دستانت جای میدهد!
اگر عشق نیست
پس این چیست؟
که چشمانم را خیس میکند
و دستانم را لرزان که
مجبور میشوم ناخواه
لحظه دیدارت با گوشه دامنم
بازی کنم.
اگر احساس نیست
پس این چیست؟
که شب ها سر سجاده
هنگام دعا
در گلویم راه نفس را میبندد.
اگر این احساس نیست
پس این چیست؟
که وادارم میکند
هر لحظه نامت را مشق کنم.
اگر نام تو نیست
پس این چیست؟
که روزهاست ورد زبانم شده.
اگر نام تو نیست
پس این احساسات عاشقانه
از کجا امده اند؟
اگر نام تو نیست
به چه دلخوشم که
در به در چشمانت شده ام.
اگر نام تو نیست
این چیست که اینچنین به روزم آورده
آشفته ای با موهای پریشان
که قصه عشق تو را نیمه شبان
برای ستاره های بی امان
میگرید...
به پاکی
اب زمزم است
و چشمهایت را میبینم
ایینه ای است
برای دیدن
خدا ...
باغ چشم تو را
میتوان گشود و
هزاران درخت همیشه سبز کاج
در ان کاشت!
در باغ چشم تو
میتوان گرمای روزهای داغ تابستان را
در خنکای اب استخری از بین برد.
در گوشه ای از باغ چشم تو
میتوان حسرت بوسیدن لبانی را در رویای
عاشقی به حقیقت رساند!
در باغ چشم تو
میتوان پاییز را با تمام وجود حس کرد...
هنگامی که قطره های اشک تو
مانند برگهای خزان زده درختان
فرو می افتند!
دلم را به خلوت ترین شبهای تنهایی تو میبرند!
انگاه که در حسرت
شنیدن "دوستت دارم"
خاموش به صدای سمفونی مرگ
که لحظه به لحظه نزدیکتر میشد گوش میدادی!
هنوز هم من نفهمیدم
کنج تاریک اتاقت
میان ان قاب خالی چه بود!؟
که تا ساعت ها تنها فارغ از دنیا
به ان خیره میشدی!!!
هر چه پا تند میکنم
به رویای دورت نمیرسم!
کاش من هم
رویای کوچکی در ذهن خاکی ات بودم
تا لحظه ای ,فقط لحظه ای
مرا به یاد اوری!
خوب گوش کن
من هم یک رویایم!!!
رویایی که دیریست فراموش کرده ای...
من در گوشه ای از ذهنت زندانی ام
و شبهایم تاریک است
تاریک تاریک تاریک ....
پر از عطر پونه است
به سمت گل تنهایی من اورده
و
از ساقه جدایش میکنی.
ان هنگام که گل تنهاییم
در سکوت اتاق تو
در میان داغی لبهایت
پرپر میشد
من
لحظه لحظه میشکفتم
و گل میکردم!
و تو غافل از اشک چشمان من
غریبانه باران چشمهایت را
به گونه ام ارزانی میداشتی!
چندی است که
اینگونه طی میکنیم
و هیچکدام از باران چشمهای دیگری
خبر نداریم!!!
روزی
باز هم
تو
دستهایت را که...
که با چشمان بسته
قدم برمیدارم
گامم را هر جا که
دوست دارم میگذارم!
سرم که به سنگ میخورد
تازه
حقیقت حرفهایت را
حس میکنم!
چشمان میسوزد.
شبها
دلم تار میزند
نوای غم انگیز
رفتن تو را!
من
خیره به سقف
ردپای تو را
دنبال میکنم...
در زیر گامهای من
اهنگ سوزناکی دارد
با احتیاط تر قدم برمیدارم
مبادا زیر گامهایم خورد شوند
میدانم لگدمال شدن
درداور است
دردش را
هنگامی حس کردم
که قلبم در زیر گامهای تو
لگدمال میشد....
به وسعت فریاد من نیست!
فریاد من مانند دستهایم وسعتی
به اندازه بالهای خسته یک شاپرک دارد
به اندازه گلبرگهای یک شقایق روییده در سینه صحرا
من فریادم را در گلوی پرخونم زندانی کرده ام
و این زندانی را طاقت در قفس ماندن نیست
دلم میخواهد تمام کوچه ها را
فریاد بزنم
تمامی خیابانها را!
اصلا تمامی دنیا را فریاد کنم
من خسته ام
خسته ای که دستهای وسیعش
تکه ای حتی از زندگی هم نیست!
زندگی بزرگ است
انچنان که من در کوچه هایش گم میشوم!
زندگی ابی است مانند دریا
دریایی که من
در میان امواج متلاطمش گم میشوم
و غرق
و این غریق را
نجاتی نیست...
خواب میدیدم
یک نفر مدام روی افکارم راه میرفت...
خوب که نگاهش کردم
دیدم اوست!
گاه گاهی است که روی رویاهایم راه میرود
مجبورم
پاهای برهنه اش را روی مغزم حس کنم...
گاهی یا هر گام
یکی از خاطرات گذشته را بریم ورق میزند
گاهی هم
مرا با خود به دورترین زمانها میبرد
من
با او و خاطراتش خوشم
زندگی من در گرو رویاهایم است
که مانند حباب های یر روی ای هستند
و این حباب ها با سر انگشتان ظریف او
ناگهان از بین میروند!
من بدون رویاهایم
نابودم...
_ همیشه تنها بوده ام_
توی این خونه
گوشه تاریک این اتاق
پشت این میز!
من تمام لحظه هایم را با خود سر کرده ام
من همیشه گله هایم را
به این صندلی گفته ام
و شادی هایم را
با این قاب عکس قسمت کرده ام...
من همیشه با تمام اینها
خندیده ام!
یا که بی مهابا گریسته ام!
من همیشه تو را
در دیوار روبه رو میبینم و
صدایت را
از موسیقی غمگین هنگام خواب میشنوم!
من همیشه تنها بوده ام!!!
تنهایی گاه زیباست
و گاه چه تلخ!
تنهایی را در اغوش تو با شنیدن نفسهای گرمت
میتوان نواخت!
تنهایی را هنگام اشک ریختن در سکوت
میتوان لمس کرد!
تنهایی را باصدای پای عابری
که سکوت نیمه شب را میشکند
میتوان حس کرد!
تنهایی را در یک ساز غمگین میتوان نواخت,
تنهایی چشیدن یک سیلی از دست عزیز دل است,
تنهایی شنیدن طعنه هایی تلخ از لبانی است
که دوستشان میداری,
تنهایی ندیدن حتی یک لبخند از مردم است,
تنهایی کز کردن در گوشه تاریک باغ
زیر یک درخت در یک نیمه شب است,
تنهایی را باید حس کرد تا شناخت!
تنها خوش است
با خاطرات روزهای گذشته اش.
تنها غمگین است
به یاد بوسه هایی که زمانی گرم بود.
تنها خاموش است
چون به لبانش مهر سکوت خورده.
تنها وقتی میمیرد
هیچکس خزانش را نمی فهمد!!!
تنها در سکوت خود و اتاقش
میان ان همه درد و دل ناگفته
میمیرد...
این من تنهای تنها را
دریابید
که تنهایم
تنهای تنهای تنهااااااااااااااااااااااااااااااا
گیلاسها سرخ شدند
اردیبهشت هم رسید
و تمام شد
اما تو
نیامدی
رفتنت
داغی بر دلم گذاشت
که زخمش تا ابد
باقیست.
گمشده ای رها در باد؟
یا عاشقی سر برده بر خاک؟
یا که دیوانه از صدای فریاد؟
کیستم؟
هر که بودم
هر که هستم
هر که باشم
با توأم!
با تو میخندم همه خوبی
با تو میگریم همه گریه
با تو می میرم!
از صدای خوش ناقوس نیاز
در اغوش تو از دنیا میگریزم.
این منم
یک من خاکی
خاک رها در باد
باد رها در لا به لای درختان
درختان رها در جنگل
جنگل رها در دنیا
دنیا خلاصه در تو
تو در اغوش من
من دیوانه ترین دیوانه دنیا...
بیشتر دوست میدارم
و بیشتر از طرح بوم نشسته بر سه پایه کنج اتاق!
ترا از لطیف ترین
خاطرات کودکی ام هم
بیشتر دوست می دارم!
و حتی زیباتر از همه نقاشیهایم
رنگ میزنم...
ترا گرمتر از هر شعله اتش سوزاننده ای
حس میکنم
ترا نزدیک تر از هر یادمانی
به یاد دارم.
ترا در زیباترین قاب لحظه های بی قرار عمرم
می گذارم!
زیباترین ترنم شبهای دلتنگی!
میشناسم ترا که از هر
نزدیکی نزدیک تر
از هر
دوری دورتر
و از هر خنده ای
شیرین تری...
ترا به روح
دلنوازترین نواخته ات
که
در چشمان بی قرار و یخ زده من بخند
تا باز هم
دنیای رویاهای اطلسی ام
غرق
یاسمن و یاس و نسرین شود...
"تو را صدا میزنم!"
ای سرشارترین ارزوهای من
در پشت کدامیک از پنجره های این شهر
پنهان شده ای؟
پنجره اتاقت را باز کن و
مرا که سر بر شانه تنهایی گذاشته و می گریم را بنگر.
تمام لحظه هایم لبریز توست!
بنگر مرا که در کوچه های غریبی پرسه میزنم
بی انکه هیچ عابری پرس و جو کند
از کجا امده ام!
انها نمی پرسند
اما من برایشان فریاد میزنم!
که این غریب(این غریب دلتنگ)
از ته چشمان تو می اید
چشمانی که دیگر نمی نگرندش!
اهای
تو را صدا میزنم!
تو را
تو را که از من دوری
و دستانت را گم کرده ام
تو که
خاطره (با من) را به یاد نمی اوری
و این غل و زنجیرهای پایت اجازه
حتی تا پای پنجره امدن را هم
به تو نمیدهند!
نمی گریند
لبهایم دیگر
نمیخوانند
دستهایم دیگر
نمیجویند
محبتی را که
زمانی در دستهایت بود!
در سردی و گرمی
در ابر و افتاب
در کویر و دریا
رازی نهفته است
همچنان که
در اشک و لبخند
تیرگی از ان شب است
و شب گویای رازهای نهفته
روشنی سخاوت افتاب است به روز
و کفن سفیدی بر جسم
حرفهای ناگفته دیشب ما
شب
رازی است میان من و تو (شبهای سرد)
همچنان عصرهای ناتمام
سردی از ان من رگهای من است
و گرمی تن تو منتی است
که همین که اغوش میگشایی
سرب داغی در رگهایم جریان پیدا میکند
ابری هوای این حوالی است
که خورشیدمان دیر طلوع میکند
و زود غروب
و افتاب از ان توست
با ان دستهای خورشیدی
فروزنده وسوزان
ناتمام و هستی بخش
کویر اما
چشمانم بود
که با یاد تو
با نام تو
با عشق تو
دریایی شده ابی مواج و بی کران
و اما اشک و لبخند
هر دو را پشت حصار روزگار نهان کرده است
او که در میان چشم تو
جادویی نهفته است
که سحرش تمامی روزهایم را
پس و پیش کرده
و مرا مسخ شده ای
در این نیمه شبهای ناتمام
که مهتاب هم از ما
روی گردانده!
این من (من پنهان) در این
شبان سرد
در امتداد جاده های بی کسی چشمان سرد تو
قدم خواهم زد و
خواهم رفت.
خواهم رسید_به ته این چشم ها_
در ته این چشم ها و نگاه ها
کلبه ای است
که انتظار میکشد مرا
و تو
نمی دانی!
چشمه ای است که
سر چشمه اش مهربانی هایت است و دلت.
و خواهم برداشت
کوزه ای اب از ان
تا بنوشم و سیراب کنم
دل خسته ام را ...
قرنی است_که قرنی گذشته است بر من_
در چشمان تو
ان چشمان وحشی و خاکستری
یخبندانی شده است!!!
که نگاهت که میکنم
نا گاه یخ میزنم
و حتی اشکهایم هم گرم نیست!
بلکه بلوری از یخ است
_که زمین می افتد هزار تکه میشود_
چه بگویم؟
که دلم بارانی است
و دستانم سرد شده اند_و با های دهانم هم گرم نمیشود_
چشمانم خیس شده
خیس از این روزها و
این بی کسی ها و
یخ چشمان تو ...
اما
داستان شعر گفتن من برمیگرده به اون روزهای پرشور و شوق جوانی و شادابی و سرزندگی!
دیگه دارم یه وقتایی احساس میکنم از همه اون شور و اشتیاق خبری نیست و اون همه ذوق و قریحه داره جاش رو به منطق زندگی میده...
تمام شعرهای هایم تقدیم به تو...
همیشه دلم میخواست ...