سلام ...
همیشه دلم میخواست خاطراتم رو یه جایی برای قاصدکی که امیدوارم ایزد منان از نعمت داشتنش محرومم نکنه ثبت کنم تا همیشه و همه جا کنارش باشم...
قصد دارم توی این وبلاگ خاطرات مون , سفرنامه ها, شعرهای نویی که در نوجوانی سرودم , تجربه های اشپزی و کلا همه چیزایی رو که دوست دارم برای همیشه ثبت بشه رو بنویسم!
"به امید حق"
به اون دورانی که بی دغدغه خوش بودم و ارزوی بزرگتر شدن رو داشتم و حالا که بزرگ شدم با خودم میگم کاش همیشه همون قدی میموندم!!!
با خودم گفتم بد نیست اون خاطرات رو هم ثبت کنم چون ممکنه یه روزی مثل الان که اون روزا واسم کمرنگ شده یه روزی هم کلا یادم بره...
یادش به خیر بابا عزیزم صبح جمعه های زمستون یه هفته واسمون کله پاچه و یه هفته حلیم میپخت و از ذوقش هممون رو ساعت 7 صبح بیدار میکرد!
یادش
به خیر مامان شهنازم هر چیز جدیدی که مد میشد میخرید و کنار میذاشت واسه جهاز ما
دخترا و ما هم کلی ذوق میکردیم انگار که همون 14 سالگی قرار بود ازدواج
کنیم!
یادش
به خیر دبستانی که بودیم مادربزرگم (بهش میگفتیم ننه) با اون پادردش میومد دنبالمون و یه
لقمه چاق و چله نون و پنیر رو میداد دستمون و ما هم فکر میکردیم همیشه همون
قدی میمونیم!
یادش
به خیر یه دونه عمه زهرا داشتم خیلی مهربون بود یه وقتایی عصرای پنج شنبه پدرم یه جعبه
شیرینی دانمارکی میخرید و میرفتیم یه ساعت میدیدیمش و کلی دلمون وا می شد!
یادش به خیر یه عمو علی داشتم بزرگتر هممون بود میرفتیم خونشون کلی باهامون بازی و شوخی میکرد!
یادش
به خیر یه مادر بزرگ (بهش میگفتیم مادر) داشتم که خیلی ساکت بود و همیشه با نگاه غمبارش
میخواست به ما بفهمونه که از اینکه از شهر و دیارش کرمانشاه دوره ناراضیه!
همیشه دلم میخواست ...